Je eigen tempo

Weer een verslag, met weer zo'n berg. Deze keer geen 200 meter hoog, maar zo'n 2300 meter! Hoe kwam ik daar bovenop terecht? Dat zit zo:

Ergens in het midden van April hadden we vakantie van een weekje... de Sri Lankanen vieren dan hun Oud en Nieuw feest, erg cool! We waren door Alfi en Sharmini uitgenodigd om met hen mee te gaan naar een bungalow MIDDENIN de jungle! We hebben twee nachten geslapen in een huisje zonder muren, dus het was net alsof je gewoon tussen de bomen lag, met de krekels die hun slaapliederen speelden en de vuurvliegjes die boven je hoofd aan het gloeien waren. Tussendoor hadden we 's ochtends heel vroeg en laat in de middag een paar safaris, waar we enorm veel wilde olifanten hebben gezien, en ook krokodillen, wilde pauwen, buffels, wrattenzwijntjes en verschillende hagedissen en vogels. Mijn moment van extase was het moment dat we na een vruchteloze jeeptour stopte bij de rivier en de rivierbank afdaalde... Daar zagen we opeens drie olifanten die bezig waren met een heuse wasbeurt. Prachtig om te zien, ze waren elkaar nat aan het sproeien en aan het aaien met hun slurf.

Na de jungle-tour gingen we dus met zn vijven naar die Berg, met hoofdletter B. Het is een berg van 2300m hoog, en heeft een pad omhoog lopen die bestaat uit 6000 traptreden, helemaal verlicht door lantaarns. Deze berg heet Adam's Peak. Ik kan je aanraden om het gewoon even te googlen, want er zit een heel mooi verhaal achter. De mythe verteld namelijk dat zowel Adam, Buddha als Shiva hun eerste voetstap bovenop deze berg hebben gezet. Deze voetstap is dan ook te zien in de tempel die helemaal op de top staat. Een heel heftig doel dus, met een heel heftige pelgrimstocht omhoog.

De Lonely Planet raadde aan de tocht te beginnen om 2 uur 's nachts, omdat je dan de zonsopgang zou kunnen zien. En die tocht maakten we, we vertrokken gezamenlijk maar al snel liep iedereen op zijn/haar eigen tempo. Het is één van de meest indrukwekkende dingen die ik ooit heb gedaan. Naast mij liepen er honderden Sri Lankanen, tientallen toeristen en enkele buitenlandse monniken mee omhoog, ieder met zijn eigen glinstering in de ogen. Onderweg werden er boeddhistische liederen gezongen, er werd gehuild en gelachen en vooral veel gebeden. Er werden vaders en moeders van 80 omhoog geduwd door hun kinderen. Als er geen kinderen waren gingen ze op handen en knieën. Er was zelfs een brancard met daarop een heeeeel oud vrouwtje, die zowat op sterven lag. Zij werd omhoog gedragen door 8 man sterk, waarschijnlijk om op de top echt te sterven.

Ik vond het zelf een hele bijzondere ervaring om mijn lichaam langzaam uit te putten en toch de hele tijd door te gaan, in een gestaag tempo, geleid door de spirituele sfeer van de mensen om mij heen en mijn eigen daadkracht om de top te bereiken. Toen ik eenmaal, na 2 uur (de Lonely Planet zei dat je er MINSTENS 2,5 uur over zou doen!! trots op mezelf!), aan kwam boven werd ik super emotioneel. Het was heeeel koud (ik had een shirtje aan, een vest, een dikke fleece trui, en mijn regenkleding!), maar de tempel zag er wonderschoon uit. Mijn collega's hadden de top voor mij al bereikt (al kwam ik gelukkig echt niet veel later!) en het was tijd voor een grote group-hug. Gezamenlijk wachtten we op de zonsopgang. Het eerste licht verscheen en spreidde zich uit over de bergtoppen. Om me heen werd er gebeden, werden er grote messing bellen geluid, en zag ik opgeluchte glimlachen van mensen die ook net aankwamen. Rond 5:00 verscheen de zon met al zijn pracht en werden er allerlei rituelen in gang gezet. Rond 8:00 maakten we de even vermoeiende afdaling, al voelde ik me super licht en gelukkig. De vijf dagen vakantie die over waren heb ik nuttig besteed - strand - strand - strand - ayurvedische massage - fruit - pijnlijke kuiten!! (en ook een beetje school)

Het werk gaat nog steeds heel goed. Ik leer steeds meer dingen. Ik heb laatst voor een kindje een splint geregeld doordat ik een officiële brief moest schrijven (en mezelf moest neerzetten als fysiotherapeut met handtekening en al!). Ook heb ik al een moeilijk maar grappig gesprek gehad met een vaste patiënt van mij, een jonge vrouw met Cerebrale Parese. Het is een heel lief en verlegen meisje. Haar prognose is dat ze in principe een beter looppatroon kan krijgen, als een hulpmiddel zou gebruiken. Toen ik haar dit echter voorstelde was ze heel stellig: NEE, ik wil geen hulpmiddel!! Ik gaf haar een high-five voor haar koppigheid. We gaan nu verder op stabiliteit tijdens het lopen zodat ze minder valt :) Daarnaast komen er nog steeds veel patiëntjes die echt een gevoelige snaar raken, omdat ze zo weinig toekomst hebben en de ouders soms niet inzien dat ze hun kind echt elke dag passief moeten door bewegen. Sommige kinderen beginnen al te huilen als ik hun huid aanraak. Er is een jongetje van 8 jaar wat nog maar 15 kilo weegt en niet aankomt. Des te meer raakt het me als er moeders wel met heel veel liefde en aandacht hun kinderen verzorgen en me trots aankijken!

Inmiddels ook een tussen-beoordeling gehad: er kwam naar voren dat ik de therapeut was die het meeste behandelde op het niveau van het algemeen dagelijks leven. Een heel groot compliment! Het laatste maandje werk begint. Let's go :)