Daar sta je dan boven op Lion Rock, Sigiriya, een rots van 200 meter hoog, met uitzicht over het mooie bergachtige landschap van Sri Lanka. De zon gaat langzaam onder, de wolken verplaatsen en zorgen voor schilderachtige schaduwen op de toppen van de bomen. Hier en daar steekt een grote Buddha zijn hoofd tussen de bladeren door.

(voor foto, zie een foto die ik hierbij ga plaatsen)

Maar je hoofd is rood, je bent buiten adem, het zweet komt overal uit en de zon brandt. Op ogenblikken als deze is die ongeconditioneerde aandacht die je altijd krijgt van elke Sri Lankaan niet even welkom. En toch blijven ze komen, zelfs bovenop Lion Rock:

"Hello miss, how are you?" "Where you from?" "What's your name?"

Elke hap adem is hard nodig om weer bij te komen. Ik zit net lekker op een muurtje en weer komt er een groep schoolmeisjes en jongens op me af. Ik sta op het punt om ze een keer goed te negeren, maar dan zeggen ze: "Lassenai, beautiful girl". Mijn hart smelt :) Lachende gezichten, en de mijne lacht ook. Ook al is ie rood en bezweet.

We hebben een prachtig weekend gehad. Het begon met heeeel veel schoolwerk in de brandende hitte waarbij de elektriciteit soms uitviel en we zuinig moesten doen met water, omdat de aanhoudende hitte alles uitdroogt. Op zaterdag hadden we de eer om een prachtig feest bij te wonen op Home of Hope. Volgend weekend wordt het Sinhalees nieuwjaar gevierd, maar Home of Hope deed dit (wegens vakantie?) dit weekend al. Twee weeshuizen uit de buurt waren ook uitgenodigd, dus het was een gezellige boel. We liepen richting het auditorium en zagen de oudere Matrons in een kringetje rond een grote trom zitten te trommelen in een mysterieus ritme. Onder de trom lagen halve kokosnoten te roken als wierook, het rook heel lekker. In het auditorium zaten meer dan 200 kinderen denk ik. Alles was mooi versierd. Na wat serieuze toespraken van 'Officials' (echt ongelofelijk hoe stil alle kinderen kunnen blijven zitten, zelfs de allerkleinsten!), werd er een klein potje melk op een vuurtje gezet. Na een tijdje kookte het over en liep de melk op de grond, dit is blijkbaar een teken van goed geluk. Toen was er eten, en veel ook. Na het eten was er een sportdag georganiseerd. Ik heb de grootste lol gehad door alleen maar tussen alle kinderen te zitten. Eindelijk tijd om echt eens contact te maken. Ik heb ze om en om mn camera gegeven zodat ze zelf foto's konden maken. Ook kwamen ze spontaan allemaal op mijn schoot zitten. Op Home of Hope ben je gewoon 'Aka', Grote Zus. Zo bijzonder, het raakte me heel diep.

Op zaterdagavond zijn Hein, Michiel en ik naar Sigiriya vertrokken. Sigiriya is een stadje wat deel uit maakt van een groepje steden die 'the Ancient Cities" heet. Heel oud dus. We kwamen laat aan, maar werden naar een super lief guesthousje gebracht met een heeeel lief mannetje wat goed voor ons zorgde voor een niet al te hoge prijs. We werden wakker met uitzicht op apen, bananen en thee. Wat later in de ochtend vertrokken we op een gehuurde fiets zonder zadelvering en versnellingen om gewoon lekker rond te touren. Hier was dat mogelijk, omdat het verkeer je hier net wat minder graag wil doodmaken. Zoals Michiel dat mooi zei op zn facebook: "Een olifant inhalen op de fiets: Check!". In de middag gingen we dus naar Lion Rock (zie verhaal hierboven). Hele bijzondere ervaring. We hebbens minstens 2 uur daar boven gezeten en alleen maar gekeken naar het uitzicht. Touristen kwamen en gingen weer.

Vandaag gingen we terug naar huis langs Dambulla, een stad met mooie tempels in grotten. Weer 300 treden op, mijn arme benen! De grotten zijn helemaal beschilderd met fresco's. En de grotten zijn volgestouwd met Buddha's in verschillende houdingen en vormen en groottes. Hele spirituele ervaring.

Nu ben ik weer thuis. en mijn benen zijn op. Deze blog is voor jullie en ook een beetje voor mezelf.

Liefde!

(ps, geen stuk over werk deze keer, maar heb dat natuurlijk OOK 4 dagen in de week gedaan! Is nog steeds net zo mooi om te doen, later meer hierover) <3